Zo, heb ik even een nachtmerrie achter de rug... Ik werd badend in het zweet wakker! De hele nacht gedroomd over zwangerschappen (bij iedereen behalve bij mezelf), miskramen (bij niemand behalve bij mij) en niet zwanger meer kunnen worden.

Mijn eerste zwangerschap was de eerste maand dat we het probeerden een feit, dus ben / was ik in de volle overtuiging dat ik gemakkelijk zwanger raak. "Jouw vent hoeft alleen maar naar jou te kijken en dan ben je al zwanger," zei een vriendin ooit tegen mij. Maar wat nou als dat niet zo is? Wat als mijn vorige zwangerschap net die 1 op 100 miljoen kans was voor iemand die nagenoeg onvruchtbaar is? Hoe groot is dan de kans dat ik nu met het timingadvies van Gender Consult ooit zwanger ga raken? Nou? Niet groot toch? En dan zit mijn kleine meisje daar maar te wachten tot ze naar mama's buik mag... Zal ik dan nooit van mijn meisje mogen gaan genieten? Zal ik nooit een meisje gaan krijgen? Zal ik uberhaupt ooit nog wel kinderen kunnen krijgen?

En dan word ik wakker. En dan bedenk ik me dat ik pas 3 maanden aan het proberen ben om zwanger te worden. En dat de kans om uberhaupt zwanger te worden maar 15% is maandelijks. En dat Annet heeft aangegeven dat er gemiddeld wel 3 pogingen nodig zijn om zwanger te worden met haar dieet- en timingmethode. En dan zwakt mijn nachtmerrie iets af. Het begint al licht te worden buiten en mijn kleine man roert zich. Ik ga naar zijn kamertje en vraag hem of hij lekker bij mama in bed komt liggen. Daar heeft hij wel oren naar, dus even later liggen we heerlijk in het grote bed te kroelen. Eigenlijk viel het best wel mee die droom. Ja, het viel allemaal wel mee, ik was gewoon weer eens aan het overdrijven.

Als we er een kwartiertje later uit gaan om aan te kleden, bedenk ik me dat ik me aan heb gesteld. We lopen naar beneden en als ik de kerstlichtjes weer aan doe, sta ik weer vol vertrouwen in het leven. Wie weet ben ik al wel zwanger. Nog anderhalve week en dan kan ik testen. Ja, ik heb er een goed gevoel bij. Misschien is mijn meisje al wel bij me.

En dan voel ik een klein krampjes-achtig gevoel in mijn baarmoeder en ineens is alle vrees weer terug. Met tranen in mijn ogen smeer ik een boterhammetje voor mijn kleine man. Gelukkig ziet hij het niet en ik veeg snel mijn tranen weg. Ik zet zijn boterhammetje voor hem neer en vraag hem wat hij wil drinken. "Mama?" vraagt hij. "Even knuffelen?" Wat is het toch een slim ventje.